Benden şehir köpeği olur mu?

Her gün merak ediyordum; "Nurcihan ve Aycan beni bırakıp nereye gidiyorlar" diye. "Biz şehire gidiyoruz" diye çıkarlardı evi bana emanet ederek. "Ah" diye geçirirdim içimden "beni de bir şehire götürseler, ben de bir görsem oraları" diye. Bugün içimden geçen bu dilek oldu. Sabah erkenden Nurcihan ve Aycan ile yola çıktım. Bagajda giderken gördüklerimi anlatsam inanamazsınız. Bir sürü araba, ardı sıra korna çalıp duruyor. Bir keşmekeş ki sormayın. Herkes şehire gidiyor anlaşılan. "Vah be nasıl bir yermiş burası. Döndüğümde bizim sokaktaki köpeklere anlatacak ne çok şey var." diye kurarken kafamdan korna sesleri beni olduğum yere geri getirdi. Kulaklarımı diktim bizimkileri dinledim. Konuşmalarından anladığım kadarıyla bir "trafik canavarı" varmış ortalılarda. Ben korkarım canavardan. O yüzden kendimi fazla belli etmemeye çalıaşarak oturdum bagajda. Arada yolda gördüğüm hemcinslerimi havlayarak uyarmaya çalıştım. Neyse. Aycan "trafik canavarı"na karşı çok dikkatli maşallah.. Bir saat kadar yaşam mücadelesi verdikten ve bir sürü bilmediğim sokaklardan geçtikten sonra durduk. Bir apartmana girdik. "Her gün beni bırakıp buraya mı geliyor bunlar?" diye düşündüm Hemen etrafı kokladım, ne de olsa canavar bizi buraya da takip edebilirdi. Nurci ve Aycan "yeni evine hoşgeldin" deyince anlamadım. Yeni ev? Kimse bana taşınacağımızı söylemedi ki? Şehir dedikleri yer burasıymış. Bahçesi bile yok. Ambulans sesleri, bir sürü kedi, polis sirenleri. Beni, bir ara, sokağa çıkardılar da neye bakacağımı şaşırdım. Neyse ki hemen taşınmayacakmışız. Nurcihan evi yerleştiriyormuş. Beni de görmem için götürmüşler. Bana bu kadarı yeter. Ben Zekeriyaköy'de kalmak istiyorum. Şehir köpeği olmak zor iş. Havlamak yasak. Koşmak yasak. Ama canavarlık yapmak serbest!